راهبردهای بهسازی:
بهسازی لرزه ای از شاخه های نوین علم عمران میباشد که از چند دهه قبل در کشورهای پیشرفته صنعتی مورد توجه قرارگرفته است و در سال های آخیر با توجه به خسارات وارده در اثر زلزله های گذشته در کشور ما نیز اهمیت ویژه ای به خود اختصاص داده است .آنچه در این حیث از اهمیت فروانی دارد این است که پس ازارزیابی و شناسایی ضعف های سازه بتوانند با روش های صحیح،علمی و در عین حال اقتصادی این ضعف ها را مرتفع ساخت .
در هنگام زلزله در اثر تغییر مکان سازه، اجزای سازه نیز تحت تاثیر تغییر شکل هایی قرار میگیرند. در زلزله های خفیف پاسخ سازه و تغییر شکل های اجزا در محدود خطی ( الاستیک) باقی می ماند، اما در زلزله های شدید پاسخ سازه و تغییر شکل های اجزا از محدوده ارتجاعی فراتر خواهند رفت که در نهایت ممکن است باعث خرابی سازه گردد.
سازه ها باید توانایی تحمل نیروهای ناشی از زلزله (در سطح عملکرد مورد نظر ) را داشته باشند و در این تراز از زلزله تغییر مکان ها ، دوران ها و همچنین میزان خرابی اجزای مختلف آندر محدوده مورد نظر ظوابط طرلحی قرار گیرد. مهمترین پارامترهایی که بر رفتار سازه تحت اثر نیروهای ناشی از زلزله تاثیر میگذارند عبارتند از : جرم ، سختی ، میرایی، پیکربندی و هندسه ،مقاومت،شکل پذیری اجزای سازه و پارامترهای جنبش زمین .
اولین گام در بهسازی لرزه ای سازه های موجود ، ارزیابی آسیب پذیری لرزه ای آن ها میباشد.در سال های اخیر روش های مختلفی برای بررسی میزان آسیب پذیری سازه ها ارائه گردیده که اکثر آنها مبتنی بر ارزیابی های کیفی و کمی سازه ها میباشند.
در روش های کیفی با توجه به شرایط لرزه خیزی منطقه و بر اساس تجربیات حاصل از زلزله های گذشته فرم های ویژه ای جهت جمع آوری اطلاعات و نواقص موجود در اجزا و سیستم سازه مانند سیستم باربر قائم و جانبی ، شکل پذیری اجزا،آسیب های فعلی وارد بر سازه ، عملکرد اجزا گوناگون نسبت به شرایط طراحی و .. تهیه شده است و از آنها جهت برآورد اولیه و تقریبی مقاومت لرزه ای سازه استفاده میشود.
